Είναι γνωστό
σε όλους ότι ο καβγάς και οι έφηβοι πάνε παρέα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι
συγκρούσεις δεν περιορίζονται μόνο στο φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον των
εφήβων αλλά φτάνουν και στο σχολείο περιλαμβάνοντας και διαμάχες με τους
καθηγητές; Τότε δημιουργούνται πολλά προβλήματα που δυστυχώς δε λύνονται με μία
συγγνώμη ή με το πέρασμα λίγων ημερών...
Και εδώ γεννάται το ερώτημα: φταίει η
ορμή των επαναστατημένων εφήβων που έχουν την τάση να αντιδρούν σε ό, τι τους
ενοχλεί ή μήπως και οι καθηγητές που εκμεταλλευόμενοι πολλές φορές τη θέση τους
δίνουν αφορμές στους μαθητές; Και επειδή στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και
το μαύρο η απάντηση μάλλον βρίσκεται σ’ ένα κράμα ορμών και αφορμών, σε μία
σύνθεση επαναστατικών διαθέσεων και προσπάθειας υποταγής τους.
Το πρόβλημα προφανώς και
υπάρχει και σίγουρα είναι λυπηρό να μην
έχουμε καλές σχέσεις με ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε την
καθημερινότητα μας. Είναι όμως ακόμη πιο σκληρό να καταπιέζουμε τη φύση και τα
συναισθήματά μας συγκρατώντας οι μεν μια σειρά από παράπονα που πνίγουν και
περιορίζουν, που ωθούν στο να διατηρούμε μια αρνητική στάση απέναντι στους
καθηγητές οι οποίοι με τη σειρά τους είναι συχνά καχύποπτοι και διστακτικοί ,
πολλές φορές όμως είναι φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Είναι άγνωστο το κατά πόσο
το χάσμα μεταξύ των δύο αυτών «παρατάξεων» μπορεί να γεφυρωθεί όμως η λύση
πασπαρτού είναι ο διάλογος και η αμοιβαία υποχώρηση. Δεδομένου του ότι οι
μεγαλύτεροι έχουν περάσει ήδη από τη θέση των μαθητών είναι πιο εύκολο γι’
αυτούς να καταλάβουν το πώς νιώθουν και
γιατί αντιδρούν, αφού το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουν ένα ταξίδι στο
παρελθόν. Ωστόσο και οι έφηβοι θα πρέπει
να παραμερίσουν την αδιαλλαξία, να καταλάβουν το νόημα της φράσης «Εκεί που
είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις» και να δείξουν επιείκεια. Ακόμη, οι
νεαροί μαθητές οφείλουν να σέβονται με τη συμπεριφορά τους τους καθηγητές. Αυτό
βέβαια από μόνο του δεν είναι αρκετό. Και οι καθηγητές οφείλουν να σέβονται και
να ακούν τα προβλήματα των μαθητών, να στέκονται δίπλα τους και όχι απέναντι
τους και μολονότι πρέπει να επιβληθούν στο σύνολο της τάξης αυτό δεν πρέπει να
γίνεται με υπεροψία αλλά με συμπάθεια και ειλικρινές ενδιαφέρον.
Και τότε ναι, μπορούμε να ελπίσουμε στον περιορισμό των αφ… ορμών!
Έλενα
Καρατασά Β’2
